پدران و مادران عزيز؛ نگران فرزندانتان نباشيد!

نگراني والدين براي فرزندانشان، امري عادي و طبيعي است. با اين حال، نگراني بيش از حد و حمايت زياد از كودك، حتي اگر نيت آنها خير هم باشد، اما به رشد شخصيت كودك صدمه مي زند.
وقتي والدين نگران باشند، فرزندان اين حالت را احساس مي كنند و آنها نيز دچار دلواپسي مي شوند. احساس حمايت پدر و مادر در هر ناراحتي كودك، باعث مي شود كه او جرأت انجام هيچ كاري را نداشته باشد و قدرت ريسك و امتحان كردن مسائل جديد در او تقريباً به صفر مي رسد.

اعتماد به نفس؛ اساس استقلال

دلواپسي افراطي پدر و مادر، وابستگي كودك به والدين را افزايش مي دهد و اين احساس را به او تلقين مي كند كه «من تنها نمي توانم كاري انجام دهم، بدون آنها در خطر هستم». كودك نياز دارد كه گاه گاه از نگاه هاي پدر و مادر دور شود، با محيط اطرافش ارتباط برقرار كند و تجربيات جديد بياموزد. اما اين مسئله مهم محقق نخواهد شد اگر كودك احساس كند كوچكترين اعمال و حركاتش زير ذره بين مامان و بابا است و مادر آماده است كه در هر موقعيتي خود را سريع به او برساند. توجه داشته باشيد كه سايه به سايه، مراقبش نباشيد، تا او بتواند اعتماد به نفس و آزادي عمل پيدا كند.

علاقه وافر به حمايت از فرزند

بعضي مادران كه البته تعداد آنها نيز كم نيست، به شدت نگران فرزندانشان هستند، به طوري كه حمايت آنها جنبه افراطي پيدا كرده است. اين رويه، مي تواند نتايج منفي در رشد رواني كودك داشته باشد. اين مادران نه تنها كوچكترين نيازهاي فرزند خود را برطرف مي كنند، بلكه از قبل نيز به دنبال خواسته هاي او هستند و هيچ گاه اجازه نمي دهند كه فرزندشان با مفهوم آرزو آشنا شوند. در حالي كه آرزو سهم مهمي در ساختار رواني كودك دارد. همچنين وقتي كه كودك بفهمد مادر نمي تواند هر آنچه را كه او دوست دارد برايش فراهم كند، انگيزه پيدا مي كند تا به محيط پيرامون خود توجه كند و خود را از حصار رابطه شديد وابسته به مادر برهاند.
گروهي ديگر از والدين در تمام اوقات رفتارهاي طبيعي و عادي با فرزندانشان دارند، اما در تعطيلات بيش از حد مراقب بچه ها هستند. اين افراد خود را به خاطر گرفتاري هاي روزمره و كار مقصر مي دانند كه نمي توانند به خوبي به فرزندشان رسيدگي كنند و به همين دليل تعطيلات را فرصتي براي جبران مي دانند. اما بدانيد كه كوچولوهايي كه استقلال كسب كرده اند، احتمالا به سختي اين تغيير رفتار ناگهاني پدر و مادر را مي پذيرند.

نكته آخر...

پدر و مادر بودن، از آغازين روزهاي تولد كودك با شيوه استقلال و آزادي عمل همراه است. درحالي كه اگر ما فرزند را وابسته به اعتماد خود تربيت كنيم، او نمي تواند مستقل باشد. به همين دليل والدين بايد شخصيت خود را بررسي كنند تا بدانند اين نگراني افراطي از كجا ناشي مي شود. چنين دلواپسي هاي بيمارگونه اي معمولا ريشه در گذشته پدر و مادر و خصوصاً دوران كودكي آنها دارد.
/س